برنامه‌ریزی فضای سبز شهری با رویکرد توسعه پایدار (مطالعه موردی: منطقه سه شهر اصفهان)

استفاده بهینه از زمین و برنامه‌ریزی فضای سبز شهری، یکی از مسائل مهم و اساسی در نظام برنامه‌ریزی شهری می‌باشد. با توجه به اهمیت فضای سبز شهری و همچنین افزایش جمعیت و گسترش شهرنشینی که موجب تبدیل فضاهای باز و سبز شهری به سطوح بتنی خشن و نفوذناپذیر شده است، لازم است از روش‌ها و ابزار جدیدی که بتوانند در تصمیم‌گیری به برنامه‌ریزان کمک کنند، استفاده نمود. هدف این مقاله این است تا با بهره‌گیری از GIS، ساختار کاربری فضای سبز شهری را مورد آزمایش و اثرات آن را مورد تحلیل قرار دهد. منطقه سه شهر اصفهان به‌عنوان مطالعه موردی با این فرض که رشد آن تحت تأثیر عوامل محرک خاص و الگوهای مشخص محلی است مورد ارزیابی قرارگرفته است. در این راستا با مروری بر مفاهیم نظری مرتبط با عوامل مؤثر در برنامه‌ریزی کاربری فضای سبز شهری و شاخص‌های توسعه پایدار، معیارهای تحلیلی GIS تدوین شد تا به‌عنوان چارچوب مناسب برای برنامه‌ریزی کاربری فضای سبز منطقه موردمطالعه مورداستفاده قرار گیرد. نتایج به‌دست‌آمده نشان می‌دهد در منطقه سه شهر اصفهان علیرغم مشکلات جدی در وضعیت سرانه کاربری و توزیع کاربری فضای سبز، مکانی که دارای تمامی ویژگی های مکان گزینی به بهترین شکل باشد وجود نداشته، اما مکان هایی با بیشترین هم خوانی با معیارها در محلات شماره 13 (محله خواجو) ، شماره 14 (محله باغ کاران)، شماره 10(محله قلعه طبره) دارای اولویت برنلمه ریزی فضای سبز می باشند.